 |
Ons mooiste souvenir nemen we straks toch maar veilig mee in onze handbagage. |
‘Québec,
je me souviens’. Het staat te lezen op elke autonummerplaat in de
provincie Québec en
beschrijft hoe de grote meerderheid van de inwoners hun Franse
afkomst in ere tracht te houden. Voor ons zal het motto evenwel
eeuwig doen terugdenken aan dertien onvergetelijke maanden abroad.
Met twee vertrekken en met drie terugkeren. Het lijkt voor ons al alsof het altijd zo moest zijn. Waar ook ter wereld, een lachend stukje Québec in ons midden zal ons zonder het zelf te beseffen keer op keer herinneren aan deze ongelooflijke periode.
Een jaartje vertoeven in Montreal heeft onze liefde voor elkaar en het leven enkel groter gemaakt en daar zullen we hopelijk nog een leven lang de vruchten van dragen. Het valt nochtans niet mee om het wezen van Montreal in enkele woorden te vangen: Zuid-Frankrijk met jetlag? Noord-Amerika met een Frans tintje? Multiculturele metropool? Waar we waarschijnlijk nog het meest van houden, is de uitgesproken dualiteit die telkens terugkeert: "Bonjour/hello", een barkoude winter en een snikhete zomer, een bruisende metropool die na amper een kwartiertje rijden plaatsmaakt voor pure rust in la campagne, een arty en architecturaal imponerend stadscentrum waar de groene plekjes op wonderbaarlijke wijze hun plaats weten te behouden,….
Eigenlijk moet je de stad 'beleven' om er een oordeel over te vellen. Als toerist lijkt het wellicht een metropool zoals vele anderen, maar als je er eenmaal woont, leer je de vele gezichten kennen: de hulpvaardigheid van de inwoners, de groezelige gezelligheid in de steegjes, de brede avenues overspannen met esdoorngebladerte, de verborgen parken en pleinen gevuld met straatmuzikanten, spelende kinderen en genietende passanten, de traphuisjes die pure gastvrijheid uitstralen, een imposant en bruisend dowtown overgoten met een immer blauwe hemel en stralende zon (zelfs als het -30C is), een gastronomie die nergens in Noord-Amerika haar gelijke kent en vooral... een joie de vivre die we heel graag in Belgie willen behouden.
Montrealezen 'leven' hun leven en daar kunnen we nog veel van leren. Want geef toe... Willen wij Belgen niet al te vaak het leven leiden van anderen? We kopen dingen die we niet nodig hebben met geld dat we niet hebben om indruk te maken op mensen die we eigenlijk niet kunnen uitstaan. Het is de bottomline van het boek van ene Michael Foley, maar het is pas hier en nu dat we zijn woorden voor waar aanhoren. Het kan de gemiddelde Montrealees geen moer schelen met welke auto de buurman rijdt. Dat hij goeie vrienden en familie rond zich heeft om samen van het leven te genieten, is veel belangrijker. Zelfs op de werkvloer kreeg Jelle het vaak te horen: "les gens sont le plus important, le seul vrai investissement qui en vaut la peine".
Ook wij hebben dit jaar geleerd wie onze vrienden zijn en hoe belangrijk familie is. We kijken er dan ook naar uit om op gepaste Belgische wijze de banden opnieuw te smeden. Anderzijds durven we in alle eerlijkheid zeggen dat we niets gemist hebben uit Belgie. We hebben een jaar lang 'ons' leven geleid, zonder agenda, zonder een aandachtvragende gsm en zonder verplichte nummertjes. Een zalige tijd die we eeuwig zullen koesteren!
Wie onze volledige filosofie wil aanhoren, hoeft alvast niet lang meer te wachten. Er resten ons nog slechts enkele uren op Canadees grondgebied. Als alles goed gaat, stappen we morgenmiddag om 17.30u op het vliegtuig richting Belgie. Rekening houdend met het tijdverschil landen we woensdag 22 augustus om 6.30u Belgische tijd in Zaventem. Wat daarna volgt, is ook voor ons nog een groot vraagteken. Of onze avonturen opnieuw een blog waardig zullen zijn, staat buiten kijf. Maar ditmaal vertellen we de verhalen misschien toch liever live bij een lekker Belgisch biertje..
Alvast een welgemeende merci aan de vele blogvolgers. U was een fijn publiek!
Met twee vertrekken en met drie terugkeren. Het lijkt voor ons al alsof het altijd zo moest zijn. Waar ook ter wereld, een lachend stukje Québec in ons midden zal ons zonder het zelf te beseffen keer op keer herinneren aan deze ongelooflijke periode.
Een jaartje vertoeven in Montreal heeft onze liefde voor elkaar en het leven enkel groter gemaakt en daar zullen we hopelijk nog een leven lang de vruchten van dragen. Het valt nochtans niet mee om het wezen van Montreal in enkele woorden te vangen: Zuid-Frankrijk met jetlag? Noord-Amerika met een Frans tintje? Multiculturele metropool? Waar we waarschijnlijk nog het meest van houden, is de uitgesproken dualiteit die telkens terugkeert: "Bonjour/hello", een barkoude winter en een snikhete zomer, een bruisende metropool die na amper een kwartiertje rijden plaatsmaakt voor pure rust in la campagne, een arty en architecturaal imponerend stadscentrum waar de groene plekjes op wonderbaarlijke wijze hun plaats weten te behouden,….
Eigenlijk moet je de stad 'beleven' om er een oordeel over te vellen. Als toerist lijkt het wellicht een metropool zoals vele anderen, maar als je er eenmaal woont, leer je de vele gezichten kennen: de hulpvaardigheid van de inwoners, de groezelige gezelligheid in de steegjes, de brede avenues overspannen met esdoorngebladerte, de verborgen parken en pleinen gevuld met straatmuzikanten, spelende kinderen en genietende passanten, de traphuisjes die pure gastvrijheid uitstralen, een imposant en bruisend dowtown overgoten met een immer blauwe hemel en stralende zon (zelfs als het -30C is), een gastronomie die nergens in Noord-Amerika haar gelijke kent en vooral... een joie de vivre die we heel graag in Belgie willen behouden.
Montrealezen 'leven' hun leven en daar kunnen we nog veel van leren. Want geef toe... Willen wij Belgen niet al te vaak het leven leiden van anderen? We kopen dingen die we niet nodig hebben met geld dat we niet hebben om indruk te maken op mensen die we eigenlijk niet kunnen uitstaan. Het is de bottomline van het boek van ene Michael Foley, maar het is pas hier en nu dat we zijn woorden voor waar aanhoren. Het kan de gemiddelde Montrealees geen moer schelen met welke auto de buurman rijdt. Dat hij goeie vrienden en familie rond zich heeft om samen van het leven te genieten, is veel belangrijker. Zelfs op de werkvloer kreeg Jelle het vaak te horen: "les gens sont le plus important, le seul vrai investissement qui en vaut la peine".
Ook wij hebben dit jaar geleerd wie onze vrienden zijn en hoe belangrijk familie is. We kijken er dan ook naar uit om op gepaste Belgische wijze de banden opnieuw te smeden. Anderzijds durven we in alle eerlijkheid zeggen dat we niets gemist hebben uit Belgie. We hebben een jaar lang 'ons' leven geleid, zonder agenda, zonder een aandachtvragende gsm en zonder verplichte nummertjes. Een zalige tijd die we eeuwig zullen koesteren!
Wie onze volledige filosofie wil aanhoren, hoeft alvast niet lang meer te wachten. Er resten ons nog slechts enkele uren op Canadees grondgebied. Als alles goed gaat, stappen we morgenmiddag om 17.30u op het vliegtuig richting Belgie. Rekening houdend met het tijdverschil landen we woensdag 22 augustus om 6.30u Belgische tijd in Zaventem. Wat daarna volgt, is ook voor ons nog een groot vraagteken. Of onze avonturen opnieuw een blog waardig zullen zijn, staat buiten kijf. Maar ditmaal vertellen we de verhalen misschien toch liever live bij een lekker Belgisch biertje..
Alvast een welgemeende merci aan de vele blogvolgers. U was een fijn publiek!
